ตอนที่ 4

ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่สัมผัสได้ เพื่อให้แน่ใจยิ่งขึ้น เขาออกแรงกดลงไปบนไหล่ขวา นวดลึกลงไปบริเวณที่เคยได้รับบาดเจ็บ ซึ่งปกติแล้วการกระทำเช่นนี้ควรจะทำให้เขารู้สึกปวดร้าวลึกถึงกระดูก

แต่ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ ตอบสนองกลับมา—มีเพียงแค่ความรู้สึกเหมือนกำลังนวดผ่อนคลายเท่านั้น

ตอนนี้เองที่เขาเข้าใจทุกอย่างอย่างแท้จริง

ถ้าห้องที่คุ้นเคยและใบหน้าของแม่ในวัยหนุ่มสาวยังไม่เพียงพอที่จะช่วยเขาไขปริศนานี้… ไหล่ขวาของเขาที่ ไร้อาการบาดเจ็บ คือหลักฐานสุดท้าย

เขาทรุดตัวลงกับพื้น ทันใดนั้นความรู้สึกโล่งอกและความหวังอันยิ่งใหญ่ก็ถาโถมเข้าสู่จิตใจ พรากเอาเรี่ยวแรงของเขาไปจนหมดสิ้น

เคนไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นปีอะไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจ—นี่คือช่วงเวลาก่อนที่เขาจะได้รับบาดเจ็บ นั่นก็เพียงพอแล้ว

เขาได้รับโอกาสครั้งที่สองในชีวิต โอกาสที่จะใช้ชีวิตใหม่ ไม่ซ้ำรอยความผิดพลาดและความว่างเปล่าที่เขาเคยกลายเป็น

ความคิดมากมายไหลเวียนอยู่ในหัวของเขาขณะที่เขาทรุดตัวลงกับพื้น ราวกับกำลังโขกศีรษะลงกับพื้นเพื่อขอบคุณโชคชะตา

ทว่าในวินาทีต่อมา ความคิดเหล่านั้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงประตูที่เปิดออก

*แกร๊ก*

“เคน!”

แม่ของเขาเดินเข้ามาและแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นลูกชายของเธอคุกเข่ากับพื้น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรีบทรุดตัวลงข้างๆ และตรวจดูอาการของเขา

“ลูกโอเคไหม!? บางอย่างไม่ปกติแน่ๆ แม่จะพาไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล พร้อมกับวางมือบนไหล่ของเขา

“ไม่เป็นไรครับแม่! ผมสบายดีจริงๆ”

เคนในที่สุดก็ดึงตัวเองออกจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ ดวงตาสะท้อนถึงความหวังและจุดมุ่งหมายใหม่ ก่อนที่รอยยิ้มกว้างและเปี่ยมไปด้วยพลังจะปรากฏบนใบหน้า

แม่ของเขาชะงักไปเล็กน้อยกับการเปลี่ยนแปลงอันกะทันหัน ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน สีหน้าของเธอก็อ่อนโยนลง เธอดึงเขาเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่น มือของเธอลูบไปที่ด้านหลังศีรษะของเขา

มันนานแค่ไหนแล้ว… นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาแบบนี้จากลูกชายของเธอ?

เธออดไม่ได้ที่จะกอดเขาแน่นขึ้น เธอเป็นห่วงเขามาโดยตลอด ตั้งแต่เขาเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น การเปลี่ยนผ่านจากเด็กชายสู่ชายหนุ่มทำให้เขาค่อยๆ ถอยห่างจากอ้อมกอดของเธอ การแสดงความรักที่เคยได้รับอย่างเต็มใจกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงราวกับมันเป็นสิ่งต้องห้าม

แต่ตอนนี้… เธอรู้สึกราวกับว่าได้กอด “ลูกชายตัวน้อย” ของเธออีกครั้ง หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุข

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งรอยยิ้มอ่อนโยน พร้อมกับใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาที่ร่วงหล่นโดยไม่รู้ตัว

“รีบไปเตรียมตัวเถอะ วันนี้แม่จะขับรถไปส่งลูกที่โรงเรียนนะ ถือเป็นโอกาสพิเศษ”

เคนพยักหน้ารับ รอยยิ้มเจิดจ้ายังคงประดับอยู่บนใบหน้า

หลังจากนั้น เขารีบล้างหน้าและแปรงฟัน ก่อนจะเดินไปยังจุดที่เขาเคยเก็บกระเป๋านักเรียนไว้ ในใจพยายามเชื่อมโยงสิ่งต่างๆ และทำความเข้าใจว่าตอนนี้ เขาได้ย้อนกลับมาอยู่ในช่วงเวลาใดกันแน่

เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าออก เคนก็พบกับสิ่งที่เขากำลังมองหา—กางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตขาว พร้อมกับแจ็กเก็ต

นี่คือ ชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมต้นเซย์โค

รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น เขากลับมาอยู่ในช่วงมัธยมต้นอีกครั้ง… สำหรับเขา นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต

เคนรีบเปลี่ยนชุด ก่อนจะเดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง ที่ซึ่งแม่ของเขากำลังรออยู่ แต่ทันทีที่เขาเดินมาถึง แม่ของเขาก็ไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ทำไมใส่ชุดนักเรียนฤดูร้อนล่ะ? ตอนนี้มันฤดูใบไม้ผลินะ” เธอพูดพลางส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ

“ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันแรกของลูกในฐานะรุ่นพี่ แม่คงให้ลูกหยุดเรียนแล้วนะ… ไปเปลี่ยนให้เรียบร้อยก่อนที่มันจะสายกว่านี้” เธอกล่าวเสริม พร้อมกับโบกมือไล่

ดวงตาของเคนเป็นประกาย ขอบคุณคำพูดของแม่ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองย้อนกลับมาในช่วงเวลาไหน

“ขอบคุณครับแม่!” เขาตะโกนในใจ ก่อนจะรีบวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดฤดูหนาว โชคดีที่แม่ไม่ได้ซักไซ้มากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นเขาคงลำบากแน่

ไม่ถึงหนึ่งนาทีต่อมา เคนก็กลับลงมาพร้อมกับชุดที่ถูกต้อง เขาหยิบขนมปังปิ้งจากโต๊ะอาหาร ยัดมันเข้าปากก่อนจะเดินออกไปที่รถ

แม่ของเขาส่ายหัวเบาๆ พลางถอนหายใจ “แม่ไม่เข้าใจวัยรุ่นจริงๆ” เธอพึมพำ ก่อนจะปิดประตูตามหลัง

ใช้เวลาประมาณ 10 นาที พวกเขาก็มาถึงโรงเรียน

เคนมองออกไปนอกหน้าต่าง ทันทีที่เห็นโรงเรียนเก่าของตัวเอง ความทรงจำในอดีตพลันหลั่งไหลเข้ามา

ที่นี่คือสถานที่ที่เขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ได้เล่นเบสบอลทุกวัน มันคือช่วงเวลาที่สดใสที่สุดในวัยเด็กของเขา

แต่นี่ก็เป็นสถานที่เดียวกัน ที่พรากความฝันของเขาไปอย่างโหดร้าย…

แต่ครั้งนี้มันจะ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ตอนนี้เขาได้รับโอกาสครั้งที่สองแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมเด็ดขาด!